GJERMANI- Diant Ramaj ka luksin të jetë në gjendje të zgjedhë nga tre vende si ndërkombëtar. Madje ka rezervuar ftesa nga Kosova dhe Shqipëria Arsyeja: Ramaj shpreson te Die Mannschaft.
“Më duhet të bëj një zgjedhje, por nuk dua ta bëj shumë shpejt”, thotë portieri, i cili tashmë luante portier për ekipet gjermane të të rinjve.
“Kosova dhe Shqipëria tashmë më janë afruar. Thashë se më duhet kohë, edhe sepse shpresoj dhe pres Gjermaninë”.
Ramaj e di se fqinjët lindorë kanë portierë me përvojë me Manuel Neuer, Marc-André ter Stegen dhe Kevin Trapp.
“Por portierët e Gjermanisë janë mbi tridhjetë. Kur shikoj vendet e tjera, ka një portier të ri kudo. Shikoni Bart Verbruggen në Holandë. Nuk po them se duhet të shkoj si portier atje, por është mirë që edhe Gjermania të thërrasë një të ri dhe t'i tregojë botës se një brez i ri po vjen”.
Në atë rast Ramaj mendon se ka shanse të mira.
“Në këtë moshë unë jam portier për një klub të lartë. Mirë, Ajax nuk është në formën më të mirë tani, por ata po ndërtojnë përsëri për të ringjallur kohët e vjetra të suksesit. Pak portierë të rinj kanë mundësinë të luajnë portierë për një klub kaq të madh dhe të fitojnë përvojë. Ndoshta pres më kot. Zemra ime rreh për të dyja palët: Shqipërinë dhe Kosovën e shoh si atdheun tim, por jam lindur dhe rritur në Gjermani. Kjo nuk është absolutisht e lehtë.”
Intervista:
Pse e bëre këtë?
Prindërit e mi gjithmonë kanë thënë, jini të respektueshëm dhe të dobishëm. Kjo e fundit nuk është edhe aq e vështirë në kohë të mira, kur gjithçka shkon mirë. Atëherë unë jam i qetë. Por nëse dikush e ka të vështirë, unë përpiqem ta ndihmoj. Nuk e di nëse do të funksionojë, por do të bëj gjithçka që mundem. Kjo është bërë mënyra ime e jetesës .
Prindërit tuaj kanë lindur në Gjakovë të Kosovës. Ju në Shtutgart. Si ndodhi?
Ata përjetuan pjesë të luftës. Gjithmonë kishte trazira. Për këtë arsye dhe për të ndërtuar një jetë më të mirë për fëmijët e tyre të ardhshëm, ata emigruan në Gjermani. Unë ende shkoj çdo vit në Kosovë. Është atdheu im. Kjo është dhe mbetet e veçantë. Ndihem i lidhur me Gjakovën dhe Kosovën.
A keni folur ndonjëherë me ta për luftën?
Ata ndonjëherë kanë përshkruar kohët e vështira. Unë dhe vëllai im e pamë edhe në Gjermani, sepse duhej të rindërtonin gjithçka. Ky ka qenë një avantazh në një farë mënyre. Lufta e tyre u bë një motiv që ne të jepnim gjithçka. Për t'i falënderuar dhe për t'i bërë krenarë.
Kështu ju ka dhënë formë edhe juve?
Po, sepse i pamë që po bënin dy-tre punë për t'u kujdesur për ne. Ndonjëherë hanim pak se nuk mjaftonte. Ata nuk donin që ne t'i shihnim ata të vuanin, por unë mund ta them. Pavarësisht sa larg shkoj, sa fitoj, do t'i mbaj gjithmonë këmbët në tokë.
Ju jeni 22 vjeç, por flisni si dikush që ka pasur një jetë të tërë (futbollistike)?
Kur isha gjashtëmbëdhjetë vjeç shkova në një shkollë me konvikt pranë Heidenheim. Mësova të bëj gjithçka vetë. Nëna ime më mësoi të gjitha. Kjo më bëri shpejt të pavarur. Dhe kam punuar me shumë lojtarë më të mëdhenj se unë atje. Ata vërtet mund të çmendeshin.
Si përfunduat si portier i ri në radhët e të rinjve në VfB Stuttgart?
Duke qeshur: Sepse skautët e të rinjve panë një djalë të vogël që fluturoi për të gjitha topat pa frikë. Ajo që ishte qesharake ishte se Shtutgarti më refuzoi si sulmues gjatë një stazhi më parë. Doja të isha i tillë, sepse si shembull kam parë vëllanë tim Dijon, i cili së fundmi doli në pension si profesionist. Me të, nipat dhe miqtë luanim futboll çdo ditë në një fushë të gurtë. Si rezultat, kisha edhe teknikë të mirë si portier i ri.
Ju keni qenë një portier rezervë për Eintracht Frankfurt për vite me radhë. Dhe pastaj Ajax mbërriti papritmas?
E dija pak për interesin kur agjenti im më thirri gjatë pushimeve në Bodrum dhe më tha: Tani është serioze. Unë i thashë, ju më njihni. Unë nuk kam frikë nga askush. Ajax është një nga klubet më të mëdha në histori. Kur dëgjova emrin, doja shumë të shkoja atje. E dija se çfarë mund të bëja dhe si i pëlqen të luajë Ajax. Mendova: kjo më përshtatet shumë./Përkthyer dhe përshtatur nga Het Parool-ZËRI
